Robert Jan Roodzant

Ik zou best nog wel een keertje net als vroeger…

Mmet m’n maten van de HTS Wegastraat (bestaat niet meer) een bos in een of ander buitenland onveilig willen maken. Lekker lopen met je rugzak vol met bier, worst, kip en schone sokken. Een kampvuurtje maken en een paar kippetjes roosteren en dan tot diep in de nacht praten over vrouwen, relaties en de (on)mogelijkheid van een geostationaire ruimtelift. Heerlijk.

Ik zeg altijd maar…

ies goed doen in dit bedrèf is als in je broek pissuh in un zwagt pak: ut geift un lekkeâh warm gevoel mâh niemand meâhrkt eâh ies van. Oftewel: hacht voar wenagh maar nooit sjagereinagh.